odczas konfliktów zbrojnych infrastruktura techniczna kraju, do której zalicza się między innymi systemy elektroenergetyczne, staje się jednym z najważniejszych celów ataku. W zintegrowanej gospodarce energetycznej naruszenie wybranych elementów systemu może spowodować prawdziwy paraliż na znacznym obszarze. Jednym z najnowszych przykładów celowych ataków przeciwko infrastrukturze energetycznej jest wojna w Bośni, w której zniszczono ponad 50% źródeł mocy.

Ostatnie nasilenie działalności terrorystycznej pokazuje, że problem zagrożenia systemów elektroenergetycznych dotyczy nie tylko krajów dotkniętych lub bezpośrednio zagrożonych wojną, lecz również wielu innych państw świata uważanych dotąd za całkowicie bezpieczne. Dotychczas planowanie niezawodnych dostaw energii obejmowało dokładną analizę awaryjności urządzeń wskutek uszkodzeń samoistnych lub wywołanych przez siły natury np. huragany, mrozy, powodzie. Tymczasem przygotowanie układów elektroenergetycznych na ewentualność rozmyślnego ataku znacznie różni się od zabezpieczenia przed awariami losowymi. Sama natura celowego uszkodzenia oznacza, że ataki są zaplanowane, skierowane w newralgiczne miejsca i w razie potrzeby powtarzane. Ponadto fakt, iż przedmiotem ataku mogą okazać się wszystkie ogniwa systemu od źródeł paliwa do układów rozdziału energii (w tym także te obiekty, których narażenie na działanie sił natury jest znikome) wymaga innego podejścia do zagadnienia. Wybór sposobów minimalizacji tych zagrożeń uzależniony będzie od wielu czynników, m.in. od struktury i poziomu rozwoju systemu elektroenergetycznego, stopnia zagrożenia kraju oraz środków finansowych przeznaczonych na ten cel.
Wydarzenia z 11 września 2001 r. zmusiły państwa wysokorozwinięte do rewizji stanu zabezpieczenia swojej infrastruktury energetycznej na wypadek ataków zbrojnych, terrorystycznych czy sabotażu.
Pierwszym, niejako automatycznie nasuwającym się sposobem poprawy bezpieczeństwa byłoby upodobnienie systemu elektroenergetycznego lub jego części do skutecznie bronionej twierdzy. Podejście takie wymagałoby jednak objęcia ochroną wielkiej liczby urządzeń wytwórczych, stacji, a zwłaszcza rozległych sieci wysokiego napięcia, co ze względów nie tylko finansowych jest przedsięwzięciem praktycznie niewykonalnym. Innym, daleko skuteczniejszym jak się wydaje, sposobem byłaby zmiana fizycznej struktury systemu elektroenergetycznego. Zdaniem licznych amerykańskich specjalistów rozwiązania należy poszukiwać w coraz szerzej stosowanym modelu systemu o rozproszonych źródłach mocy. Dotychczasowe analizy wskazują, że systemy elektroenergetyczne zasilane przez niewielkie, rozproszone źródła mocy na bazie gazu ziemnego (i w mniejszym stopniu innych nośników) będą znacznie bardziej odporne na potencjalne zagrożenia celowego ataku.
Zdecentralizowana energetyka na bazie gazu ziemnego odznacza się wyższą niezawodnością działania, gdyż:

• przy większej liczbie źródeł uszkodzenie pojedynczych jednostek w mniejszym stopniu obniża potencjał wytwórczy systemu;
• rozległe, trudne do ochrony sieci przesyłowe i rozdzielcze zostają zastąpione przez skuteczniej zabezpieczone sieci gazowe, które nie muszą zapewniać ciągłego (dzięki możliwościom gromadzenia gazu) zrównoważenia dostaw i zapotrzebowania paliwa;
• mogą być objęte kontrolą nowoczesnych układów zdalnego, cyfrowego sterowania.